Religare, de weg terug naar de ziel.
De religiositeit van marihuanagebruik moeten we niet begrijpen als de religiositeit van de formele godsdiensten, zoals die 2000 jaren geleden al door Cicero gedefinieerd werd, in de zin van scrupuleus de rituelen volgen - re-legere, ze herlezen - zoals ze door de traditie en de kosmische orde waren vastgelegd, waarna de burger zijn aandacht weer aan de wereldse zaken kon geven. Het is meer in de zin van kerkvader Lactantius die, Cicero weerleggend, stelde dat wij door een band van vroomheid met God verbonden zijn. Godsdienst volgens Lactantius komt van het werkwoord re-ligare, het opnieuw verbinden met de heililge geest, We merken hier hoe ten tijde van het vroege Christendom religiositeit zich ontwikkelde van een puur ritueel gebeuren naar een introspectie van de eigen persoon in relatie tot God. Maar dat religare van Lactantius is nog steeds een religiositeit gebonden aan de idee van een bepaalde goddelijke macht, ideologie waarmee velen vandaag de dag niet meer uit de weg kunnen.
De religiositeit van de marihuanagebruiker is in beginsel niet gebonden aan een leer. In tegendeel, het gaat in tegen iedere leer. Net zoals in de vedische mythologie de god Indra, gesterkt door marihuana, de draak doodt zodat het leven zich kan vernieuwen, en het Zoroastrianisme, nogmaals gesterkt door de goddelijke Haoma – lees marihuana - de Leugen kan verslaan, zo is het marihuanagebruik net een grote schoonmaak om de ziel van alle ideologie te zuiveren. Dit is een psychologisch proces – zachtaardig of overdonderend – dat iedere gebruiker ondergaat. Het kan een pijnlijk proces zijn waarin je ego wordt afgebroken, soms radikaal, zodat er mensen zijn die als ze voor de eerste keer marihuana roken uit angst om een dokter of een priester roepen. Maar gaandweg is het een mild gebeuren van korte duur, als een rilling die over je heen rolt, waarna je van de extase kunt genieten.
Dat houdt in dat je, juist omdat je individualistische ‘ik’ in de roes is opgegaan, de anderen rondom je plots veel beter kunt aanvoelen en hun gezelschap waarderen zoals nooit tevoren. Je persoonlijkheid, die sinds Sartre de andere als een hel ervoer, kan je nu niet meer belemmeren. Je ziel die uit het diepste van je zijn naar boven komt, spoort je juist aan om de anderen te omarmen. Die ziel, die was opgesloten in een toren van duizenden jaren van vervreemdende acculturatie, kan zich nu in alle glorie en vreugde manifesteren. Dankzij deze medicijn van de natuur kunnen wij weer religare, genieten van het spirituele leven, iets dat de mensheid sinds het begin van de officiële geschiedenis afgeleerd heeft, omdat het die spiritualiteit als een voorgeschreven pil slikken moest.
Het marihuanagebruik is een religieus ritueel par excellence, dat zijn oorsprong heeft in sjamanistische tijden toen het leven nog gedicteerd werd door de natuur en de noodzaak van een haast symbiotische relatie tussen de mens en zijn omgeving. Het is slechts op het ogenblik dat de sjamanen doctrines begonnen te ontwikkelen en profeten werden van officiele godsdiensten dat de religiositeit van de extatische ervaring in vraag gesteld werd,. Met het verfijnen van de leer en haar kristallisatie in geschrift moesten de profeten tenslotte het onderspit delven tegen de priesters, meesters van de leer en bewakers van de ziel.
Het is frappant hoe ook Jezus, die de priesters zo duchtig de mantel uitveegde in de tempel te Jeruzalem, leerde dat de eerste de laatste zal zijn en dat je, om jezelf te vinden, je eerst jezelf verliezen moet. Dit psychologische inzicht over het bereiken van ‘de hemel’, hier en nu, is precies wat de extatische roes ook leert. In een latere periode verandert de christelijke boodschap in een hemel die wij kunnen verdienen na de dood, aan het einde der tijden, als we eerst maar vroom de rituelen voorgeschreven door de kerkleiders - van welke kleur dan ook - gevolgd hebben. Maar dat deert ons niet meer. Wij hebben dankzij onze medicijn uit de natuur de band met onze eigen natuur weer terug gevonden. Lang leve Marihuana! Die onze wereld mooier maakt. |
